Zenuwachtig friemelend...

Zenuwachtig friemelend...

Zenuwachtig friemelend aan zijn boord en keel, staat een man op. Hij schraapt zijn keel begint te praten.

Ik kijk hem aan. Achter hem zitten veel ouders van kinderen van de school. Een school ‘deep in the village’ in Bududa district, in het oosten van Uganda. In een schitterende omgeving tussen de bergen. Afgelegen.

‘Eh...’ en hij begint te praten.
We hebben een middag vol informatie achter de rug. De mensen hebben geluisterd naar lessen over de basis van een gezond gezin, actief bezig geweest met de 5 talen van liefde. Wat is jouw liefdestaal? Wat heb jij nodig en hoe kun je een ander liefde tonen?
De middag was lang, en nog steeds zit het klaslokaal vol met ouders. Verschillende vragen zijn gesteld en beantwoord.

‘Ja, dank jullie wel voor al de lessen die jullie hebben gedeeld. Het is heel waardevol. Het is goed. En ik zie dat we elkaar hier niet liefhebben, we vertrouwen en respecteren elkaar niet. Dat geeft moeilijkheden om elkaar te begrijpen...’
Wat een openheid en kwetsbaarheid.
Wij, het Nederlandse team en ik, zijn hier een dag. Morgen vertrekken we weer.
We krijgen een inkijkje in hoe de community hier functioneert.

Ik moedig de mensen aan om te gaan beginnen om het anders te doen, om te starten om elkaar lief te hebben, positieve woorden te spreken. Dat gaat verschil maken in jullie families en een uitwerking hebben op de community...
Niet wachten totdat de ander, de overheid, of... iets gaat doen. Het begint in je eigen gezin.

We hebben gezaaid deze dag. Ik hoop dat er mensen de moed hebben om het anders te gaan doen. En dat ik meer lokale mensen mag gaan trainen zodat zij, zij die dichtbij de community staan, naast deze gezinnen mogen gaan staan en samen stappen mogen gaan zetten op deze nieuwe weg.

Ja, met de uitnodiging om weer terug te komen en meer te delen, zijn we vertrokken.