Dus.. ik moet onder ogen zien...?
Dus… ik moet onder ogen zien hoe mijn leven er nu uit ziet...?
Ze kijkt me aan, draait haar hoofd weg en kijkt voor zich uit.
Wat gaat er nu in haar hoofd om?
Ze heeft net gedeeld hoe haar leven er nu uit ziet. Anders dan ze had gehoopt en gewild. Nu is haar toekomst als een single moeder met kinderen. Ze zorgt ook nog voor kinderen van een ander. Hoe moet ze de touwtjes aan elkaar knopen?
Heeft ze überhaupt de touwtjes in handen?
Ik hoor haar plannen voor de toekomst. Het is goed om te dromen. Wat ik merk, hier in Uganda, is dat de realiteit niet meer aan de orde komt. Het gevolg is dat mensen weglopen uit de situatie, niets oplossen, niet praten… Alleen denken voor morgen en niet voor de langere termijn.
En als dan de dromen geen realiteit worden, zijn de problemen nog groter.
Ze werkt als leerkracht en wil graag haar papieren halen. Hiervoor heeft ze een lening afgesloten. Ze moet hiervoor nog 4 jaar betalen en blijven werken op deze school. Dat betekent ook dat ze moet blijven wonen waar ze nu woont.
Het inkomen is nu niet genoeg. Ze wil graag een stuk land huren om sugercane te verbouwen. Dat zou miljoenen shillingen per jaar moeten opbrengen.
Dat klinkt goed. Geeft perspectief.
Dan kijk ik met haar naar de realiteit. Ik heb geen verstand van grondprijzen. Of de pacht hoog of laag is, weet ik niet. Maar als je geen geld hebt, hoe kun je dit doen?
Als je een full-time baan hebt en kinderen, wanneer ga jij het land bewerken?
Als dat kleine stukje grond, dat jij wilt huren, miljoenen opbrengt, waarom verhuurt deze persoon deze grond voor dit bedrag (wat naar verhouding laag is…)? Zit hier een addertje onder het gras?
Op een servetje zet ik de bedragen op een rij.
Hoe wil je dit doen? Is het realistisch?
Wil je je huis kwijtraken?
Ze kijkt me aan: ’Nee, dat is niet realistisch. Het brengt me verder in de problemen… Dit heb ik niet gezien, dank je wel hiervoor.’
En dan komt het gesprek op wat ze wel kan doen. Het gesprek komt op identiteit en communicatie en waarom haar huwelijk stuk loopt.
Ze ontdekt dat het niet alleen haar man is die verkeert zit… De basis in hun huwelijk zit niet goed. De uitwerking heeft veel ellende gebracht.
Ondertussen pakt ze pen en papier en schrijft het een en ander op.
Ik kan haar geen praktische oplossingen geven. Daarover voel ik me bezwaard en tekort schieten, onmachtig.
Voordat we uit elkaar gaan mag ik voor haar bidden. Vragen of God haar wil begeleiden in dit proces. Dat ze wijze keuzes mag gaan maken. Wil vergeven waar ze fouten heeft gemaakt.
Ze kijkt me aan: ’Wilma, dank je wel. Ik voel me opgelucht en ik ben er voor bewaard om keuzes te maken met verstrekkende gevolgen…’
En ja, ik wil komen naar je community om te praten over identiteit, communicatie en relaties.
Zodat de komende generatie niet de fouten hoeft te herhalen. Dat ze de informatie weten en gezonde keuzes mogen gaan maken.