Een les in vertrouwen
Spannend, heel spannend was het de laatste week.
Stress. Verschillende gedachten, mogelijkheden en oplossingen schoten door mijn hoofd. Van hoop naar wanhoop. Van doorzetten naar dan toch maar opgeven?
De laatste weken heb ik lessen gegeven over de leugens die we geloven en hoe dat proces in zijn werk gaat. Je hoort een leugen, luistert er naar, gelooft erin en handelt ernaar...
Ik heb op het punt gestaan om een ticket naar Nederland te boeken.
Afgelopen dinsdag was mijn laatste dag in Uganda, tenminste, als ik geen workpermit zou hebben. Al maanden bezig om dit te verkrijgen. Bezoekjes naar Kampala, papieren kopiëren enz.
Vorige week brak de laatste week aan. En een workpermit leek verder weg dan ooit. De brieven die ik nodig had, kreeg ik niet direct: ‘Duurt twee weken, mevrouw.’
Weg al mijn hoop... Oké, dan maar een ticket boeken. Ik wil nog niet terug naar Nederland. Het is voor nu te vroeg. Ik ga liever volgend jaar.
In mijn hoofd ontstaat een plan B. Wat moet ik meenemen naar Nederland. Wie moet ik echt gedag zeggen voordat ik voor onbepaalde tijd vertrek?
De mensen om mij heen reageren teleurgesteld en vol verbazing als ze horen dat ik misschien volgende week niet meer kom. ‘Maar Wilma, we zijn nog lang niet klaar. We leren zoveel...moet je echt weg?’
Volgens de papieren moet ik weg als ik geen workpermit heb. Volgens God...? Ik weet het niet meer zo goed...
Ben ik echt geroepen om hier in Uganda te zijn? Is God trouw? Gaat Hij door met wat Hij begonnen is? Gaat Hij voorzien?
Alles lijkt zo dood te lopen.
Ik heb verschillende gesprekken met vrienden: ‘Wilma, wacht met het boeken van een ticket. Je hoeft niet te vertrekken. Je bent hier niet voor niets. Je bent door God geroepen en hier geplaatst.’ ‘Hij zorgt voor je, Hij gaat boven de papieren en organisaties...’
En dan heb ik alle papieren en kan me op vrijdag succesvol aanmelden. Ik weet dat als ik dat gedaan heb, ik in Uganda kan blijven om het proces af te wachten.
Maandagmiddag een mailtje: je workpermit voor 2 jaar is klaar. Je kunt ‘m ophalen in Kampala. En dan dat kortje zinnetje: je hebt een geldig visum nodig...
Geldig visum? De mijne verloopt morgen!
Dinsdagmorgen opnieuw in de auto naar Kampala. Wat een geluk dat Ron en Anne naar Kampala gingen. Ik kon met ze mee in de auto. Dat is toch comfortabeler dan in een taxibusje opgepropt zitten voor zo’n 3 uur.
En nu heb ik ‘m: mijn workpermit voor twee jaar. Ik kan gaan bouwen. Wat kijk ik daar naar uit.
Wat een leerzame week. Het was pittig voor mij. Ik heb het graag op tijd geregeld en duidelijk. Het was op tijd. Ja, op de laatste dag. Vertrouwen dat God het proces leidt. Luisteren naar wat Hij mij toefluistert.
Vertrouwen... ik heb een stapje verder mogen zetten.
Vertrouwen... alleen God en niet God+ (plus nog iets van mijzelf of anderen...).
Vertrouwen...