We spelen alleen maar...
We spelen alleen maar... tijdverdrijf...
Ja, dat dacht ik echt. Wat doe ik hier... Beetje UNO spelen met de kinderen in hun vakantie. Is dat waarvoor ik hier ben?
Tijdens de vakantie is het druk bij Mama&Me. Je hebt de jonge kinderen die hulp en verzorging vragen. Die ’s middags naar bed moeten (waar één van de moeders op de slaapkamer zit om de kinderen in slaap te helpen).
Alle kleding moet gewassen worden, de afwas moet gedaan worden. De ruimtes worden gedweild. Al dat stof in Uganda...
En de schoolgaande, vakantievierende kinderen vermaken zich (of halen kattekwaad uit).
Tijd om met de oppasmoeders te gaan zitten, is er niet. De kinderen moeten rustig spelen anders de gaan de jongeren niet slapen. Voel je ‘m?
Laat ik toch een spelletje in mijn tas gestopt hebben.
Ik haar de kaarten tevoorschijn en vraag of de kinderen zin hebben in een spelletje. Er zijn er altijd wel een paar voor te porren. Als wij het gezellig hebben, sluiten de anderen wel aan.
En zo speel ik UNO met ze. Tijdverdrijf. Nee, dat is echt een misvatting, Wilma!
Later realiseerde ik me wat een ‘leertijd’ het was. Voor de kinderen en voor de oppasmoeders. Laat ik het op een rijtje zetten, houd je vast!
- spelregels aanhoren en begrijpen en toepassen
- wachten op je beurt
- beslissen welke kaart je speelt: denkstrategie, combineren cijfers en kleuren
- accepteren van verlies (zo, dat was niet makkelijk!)
- hoe reageer je als oppasmoeders op de kinderen die verliezen en huilen. Op de kinderen die steeds voor hun beurt gaan. Het kind dat een verkeerde kaart speelt. Hoe laat je een (jong) kind dat het spel niet kan spelen, toch deel uit maken van het spel.
Het spelletje spelen leek tijdverdrijf. Maar het een tijd van leren. Het was intensief, het was plezier hebben, lachen, huilen en incasseren.
Het spel heb ik achtergelaten bij Mama&Me. Een volgend leerpunt: kun je zuinig zijn om het spel zodat je het nog een keer kunt spelen. Kun je het compleet houden? Waar berg je het op?
Wat geweldig dat we een week met de complete set kaarten weer konden spelen. En dat ik me terug kon trekken, zogenaamd om foto’s te maken. Maar met het doel in mijn hoofd dat ze zelf het spel gaan organiseren en niet van mijn afhankelijk zijn.
Zo wordt een middag investeren in het aanleren van een spel een rijke ervaring voor de moeders en de kinderen. Uitbreiden van spelmogelijkheden. Op een andere manier contact hebben met de kinderen. Samenbindend.
Oké, hier heb ik wel een middagje ‘tijdverdrijf’ voor over.