Nog 7 nachtjes slapen...
En dan mag ik in het vliegtuig stappen om naar Nederland te gaan. Het is bijna zover.
Ben ik er klaar voor?
Ik weet het niet. Ik weet dat ik ga. Ben al lijstjes aan het maken. Maar het voelt zo vreemd om Uganda achter te laten. Net of ik er nog niet aan toe ben om weg te gaan. Ja, er is werk te doen. Volop.
De laatste weken heb ik vaak gezegd: ‘Ja, ik wil komen/een afspraak maken maar dat zal in mei/juni worden.
Verbazing en teleurstelling op de gezichten.
Ja, in maart, had ik mezelf beloofd, ga ik afschakelen. Geen nieuwe dingen meer oppakken. Niet meer reizen. Ik doe de gewone wekelijkse taken.
Eh…en hier en daar nog wat extra taken waar ik nu dan toch even de tijd voor heb. Of situaties die onverwachts op mijn pad kwamen. (Gelukkig heb ik er nu de tijd voor.)
Tussendoor begint het processen: het lijkt alsof ik een paar weken geleden Nederland heb verlaten. Als ik me bedenk wat ik hier in Uganda heb meegemaakt… Alsof ik hier al jaren ben.
Veel te processen, terug te kijken, evalueren, plannen en verbeteringen voor de komende periode.
Stiekem toch ook weer hard werken.
En dan me voorbereiden op Nederland.
Hoe doe ik dat? Wat kan ik verwachten als ik op 2 april voet op Hollandse bodem zet. In ieder geval een flinke temperatuurswisseling. Het is hier al weken boven de 30 graden.
Wat zal fijn zijn? Wat zal lastig voor me zijn?
Ik heb niet zoveel, eh.. geen tijd ingepland voor het verwerken van een cultureshock.
Ik ga het meemaken. Ik ga zien of ik al mijn plannen voor Nederland in 4 weken kan uitwerken.
Eerst genieten van de mensen en het leven hier. Dan afscheid nemen en dan kom ik!
En ja, het is fijn om jullie weer in levende lijve te mogen ontmoeten en spreken.
Tot gauw!