Randje sloppenwijk 1
Daar zit ik dan. De geur van afval vult mijn neus.
Daar zit ik. In de schaduw van een joekel van een boom.
Daar zit ik dan aan de rand van de sloppenwijk.
Ik bekijk de bewoners, de kleine houten kioskjes waar mensen wat groente verkopen, beltegoed.
Naast mij staat een hoge tafel, een panga (groot mes ter grootte van een bijl), op de grond de bekende drie stenen en een pan. Onder de pan knettert het vuur al.
Er komt een jonge vrouw aangelopen met een vis van zo’n 50 cm. Paar vingers in de bek van de vis, zo draagt ze hem.
Ah ha.. nu zie ik het. Ze verkoopt de vis aan deze man. Hij begint de vis te verwerken. Ik heb het eens goed kunnen observeren: Eerst wassen. Enkele schubben worden verwijderd. Het gaat op een houten plank waar de kop wordt afgesneden. Middendoor snijden en dan de ingewanden eruit halen.
Daarna gaat het in stukken in de olie. De vis ziet er echt goed uit.
Langzamerhand verzamelen zich vrouwen rondom mij. Ze zitten op de boomwortel, een meegebrachte mat. Communiceren is moeilijk omdat het Engels niet zo makkelijk voor ze is.
Lisa loopt rond in de wijk, tussen alle houten huisjes om de vrouwen te waarschuwen dat we gaan beginnen.
Na een tijdje zitten er 14 vrouwen om mij heen. Vol afwachting en verwachting kijken ze me aan.
Lisa vertelt kort iets over deze groep. Ze komen twee keer per week bij elkaar om te bidden, te delen en daarna gaan ze aan het werk. Ze maken sieraden van stof, tassen van plastic zakken waar ze wol doorheen weven. Maandverband maken ze ook. En als ze nu een naaimachine voor deze groep zouden kunnen bemachtigen dan kunnen ze ook katoenen luiers maken voor de baby’s en de verkoop.
Ik mag iets gaan delen. Ja, hoe begin ik...zittend onder de boom, uitzicht op de straat waar van alles gebeurt... Wat een wijk, wat een leven hier. Wat heb ik te zeggen?
Ik deel deze middag over wie we zijn, waarom we hier op aarde zijn. En ja, het leven is hard en moeilijk. God is bij ons. Hij deelt zijn liefde met ons. En dat mogen we ook aan elkaar geven.
Zo vertel ik over het ‘Huis van Eenheid’. Ik zie de vrouwen steeds aandachtiger luisteren.
Hoe kun je een gezond gezin creëren.
Alles wordt vertaald en ik merk dat Lisa soms moeite heeft om de juiste lokale woorden te vinden of om het te omschrijven als het een onbekend woord is.
Zou het iets betekenen voor deze vrouwen: liefde, respect, elkaar begrijpen en vertrouwen?
Positieve communicatie, waardering uitspreken, conflict oplossen...
Na afloop vraag ik feedback. Een vrouw is heel open: ‘Ik heb drie kinderen maar het is moeilijk om van ze te houden. Ik voel me vaak boos en dan sla ik ze.’
Ik zie dat ze hier niet blij mee is. Wat een onmacht.
Een andere vrouw deelt: ‘Ik sla de kinderen ook, als ze steeds vragen om eten maar ik heb net genoeg voor een maaltijd per dag. En ze moeten wachten tot het avond is. Als ze blijven zeuren sla ik ze.’
Tekorten, onmacht, honger.
Het maakt mij voorzichtig met wat ik zeg. ‘God, wat een tekort en pijn. Zo heeft U het niet bedacht. Wat kan ik doen en zeggen?’
Ik weet het soms niet.
En dan komen er woorden uit mijn mond. Ik los de situatie niet op, maar ik merk dat de vrouwen luisteren.
De wereld is zo verrot. En toch: Gods liefde blijft bestaan. Ook voor deze vrouwen. En zij mogen het doorgeven aan de kinderen en de mensen om hen heen.
Een luisterend oor doet al zo veel.
En ja, of ik terug wil komen. De kinderen hebben vakantie. Wat een mooie kans om de moeders samen met hun kinderen te laten ontdekken, praten en leren.
Ik wil de FriendshipCards met ze gaan doornemen. Ben heel benieuwd hoeveel moeders er zijn en hoeveel kinderen mee komen.
Wat een bijzondere middag, daar op het randje van de sloppenwijk.