Bezoek aan Orisai
In mei hebben we, Abel en ik, een kort kennismakingsbezoek gebracht aan organisatie Creed in Orisai.
Na dat bezoek voelden we beiden dat we hier terug wilden komen om les te gaan geven.
In augustus was het zover. Maandag vertrekken, een autorit van zo’n 4 uur. Daarna drie dagen lesgeven en vrijdag weer terug naar huis.
Creed is begonnen met een kerk. Daarna is er een basisschool bij gekomen, sponsorship voor kinderen om onderwijs te kunnen volgen (zowel basisonderwijs als voortgezet en universiteit). Het is uitgebreid met landbouw, dieren. Een groot project. Wat een impact. Wat een visie van één man al niet kan doen in een community.
We nemen de snelweg tussen Mbale en Soroti. Op een gegeven moment, 150 meter na Koloin, een dorpje aan de weg, slaan we linksaf een modderweg op. Na 17 km. diep het land in... waar de weg stopt en we een groot meer voor ons zien, vinden we Creed. Het lijkt het einde van de wereld.
Stil dat het daar is. Veel groen en grashuisjes. De kerk, school, slaapzalen zijn van stenen gemaakt. Iets dat meteen opvalt.
Wat nog meer opvalt is dat we deze keer wel telefoonnetwerk hebben, maar er niet op kunnen bouwen. De lijn is slecht. Een één-regelig appje versturen, duurt soms meer dan een minuut en dan moet je je telefoon wel in de juiste stand en juiste richting hebben.
Deze school doet het heel goed. Het is de beste basisschool in de grote regio. Dat betekent een grote aanwas van leerlingen. Soms komen de kinderen van ver.
Alle ouders zijn uitgenodigd om deze drie dagen de lessen bij te wonen.
Dinsdagmorgen, als we beginnen zit de kerk bomvol. Meer dan 200 volwassenen hebben zich geregistreerd. De kinderen van groep 7 en 8 kunnen er niet meer bij. De andere twee dagen hebben we rond de 150 mensen. Sommige mensen reizen elke dag zo’n 15 km. per fiets, lopend, boda. En een aantal mensen slapen deze drie nachten in de slaapzalen met de kinderen. De andere groepen zijn al met vakantie. Dus bedden genoeg.
Wat een luxe dat dit aangeboden kan worden!
Bijzonder dat de mensen drie dagen hiervoor vrijmaken. Het betekent kinderen thuislaten. Geen tijd om op het land te werken: wat eten en inkomsten oplevert.
Er komt een grijze man met een stok aanlopen. Hij is de opa van twee kinderen van school. De ouders werken ver weg en zijn niet in de gelegenheid om te komen. Hij heeft besloten te komen. Hij logeert ook op het terrein. Wat een inzet!
Ik voel wel wat zenuwen: zo’n grote groep mensen hebben we nog nooit voor ons gehad. De ouders zitten op houten schoolbankjes. Uren, zonder pauze. De lunch is om 4 uur.
Als ik eenmaal begin met lesgeven, gaan de zenuwen gauw weg. Ik heb een goede click met de vertaler. Het werkt fijn met hem. Onderschat nooit het werk van een vertaler!
De eerste dag vertellen we over het ‘Huis van Eenheid’. Hoe je een gezond gezin kan bouwen. Ik zie direct mensen met overschrijven. De interesse en concentratie is groot.
De tweede topic is: identiteit. Wie ben jij? Hoe ziet God jou? Wat betekent het als je wel/niet weet wie je bent. De mensen luisteren aandachtig, reageren. Abel is in zijn element om hierover les te geven.
Het valt ons op dat de mensen geen bijbel hebben. Hoe kun je er dan achter komen wie je bent, wie God is en hoe Hij naar je kijkt?
Ik heb drie dozen bijbels meegenomen. Er gaat een applaus op als ik ze dit vertel. Direct willen ze een bijbel hebben. ‘Alstublieft mensen, na de lunch gaan we met de bijbels aan de gang’. In no-time waren de drie dozen leeg. En de lijst met namen groeide.
Abel en ik hadden voor de eerste twee dagen een globaal programma gemaakt. Vooral ‘globaal’, het loopt meestal net even anders. Het helpt mij om de doelen niet te hoog te stellen. Anders wordt elke week een teleurstelling. We hebben genoeg mee om meerdere dagen te vullen.
Als de eerste dag voorbij is, lopen Abel en ik naar het huis waar we verblijven.
We kijken elkaar aan en zeggen tegelijkertijd: ‘Morgen moeten we iets anders gaan doen.’
Heerlijk deze flexibiliteit. Het voorbereide programma laten we los en gaan verder met onderwerpen die nu om aandacht vragen.
Gelukkig is het diner om 22.00 uur. Tijd genoeg om ons te verdiepen in de andere lesstof.
In de ochtend van de tweede dag heb ik het sterke gevoel dat ik iets moet gaan vertellen over leugens en hoe leugens werken. Welk effect leugens op je leven hebben.
Ik start met een korte samenvatting van het ‘Huis van Eenheid’. De vertaler had aangegeven dat dit niet helemaal geland was. Omdat dit de basis vormt van de lessen is het belangrijk dat het goed begrepen wordt.
Daarna vertel ik over leugens. Je hoort ze, denkt erover na, gelooft ze en handelt in de leugen.
De mensen knikken. Dit komt over. Abel neemt het over en start met de vraag: ‘Wie is belangrijker: man of vrouw.’
‘De man! De man is superieur’ klinkt het bijna uit een mond.
Waar vind je dat? In de bijbel? Waar?
Oké, goed... We hebben hier wat te vertellen. Kijk in Genesis 1:27... Abel mag terplekke zijn les aanpassen ?, dit antwoord hadden we niet verwacht. Gelukkig zijn we flexibel.
Het is een interessante les met vragen, reacties, gelach.
Hierom moest ik dus iets uitleggen over leugens. De eerste leugen hadden we direct te pakken.
Tijdens deze dagen wordt er lunch verzorgd. De school heeft enorme kookpannen waar pocho in wordt gemaakt. Gekookte maismeel. Daarbij eet je bonen. Er wordt nog gestoofde kool met tomaat bij geserveerd en kip.
Ik eet gewoon met de mensen mee. In het begin was het eten een dingetje. De mensen hadden geen idee wat ze de blanke vrouw te eten konden geven. Of ik voor mezelf wilde koken. Oh nee, uit ervaring weet ik dat dat niet gaat lukken. Zoveel vrije tijd heb ik niet op deze dagen. Lesgeven, lessen voorbereiden, gesprekken en ontmoetingen... Ook nog ergens koken?!
Toen ik aangaf dat ik zou eten wat de pot schaft, was het meteen opgelost. Als we aan het eind van de dag thuiskwamen werd er ‘thee’ voor ons gemaakt. Thee betekent gekookte melk en daar voeg je grote scheppen suiker aan toe. De suiker liet ik achterwege en voegde een beetje koffiepoeder of cacao door de melk. En ’s avonds (laat) stond er weer een warme maaltijd klaar. Het ontbijt was brood, fruit en een ei. Er is goed voor ons gezorgd!
Natuurlijk werd er gezongen en gedanst. Wat een plezier toen Abel meedeed. Tja, de mensen kijken dan ook naar mij. Ik heb me er even toe laten verleiden. Een gejoel ging op.
We hebben verteld over de 5 verschillende liefdestalen en hoe je in balans kunt blijven. Met de jongeren heb ik de Friendship Cards gedaan. We hebben gepraat over bruidsschat, verschillen tussen jongens en meisjes. Heel bijzonder dat dat mogelijk was met ouders en jongeren bij elkaar. Ik moest wel op mijn letten en hoe ik het omschreef. Er was grote aandacht. Ik zag niet dat mensen wegliepen of ongemakkelijk voelden (dat zou ik kunnen zien door afgewende hoofden). Later kwamen de vragen. Bijzonder dat we deze ruimte kregen en het zo goed ontvangen werd.
Aan het eind hebben we voor elkaar gebeden. Als je dan met zo’n 150 mensen in een kring staat: alle vaders naar binnen de kring vraagt en vrouwen en kinderen bidden... Een ontroerend moment. Zo hebben we ook gebeden voor de vrouwen en moeders. Daarna voor de kinderen. Tot slot voor de founder van Creed.
Na de woorden van waardering werd er een kalkoen de kring in gedragen voor ons, Abel en mij en ieder een flinke zak pinda’s. Dus... nu loopt het nieuwe huisdier rond mijn huis totdat we hem slachten en op eten.
Dit gebaar is heel bijzonder en laat zien dat we vrienden zijn.
We konden niet vertrekken voordat we de vraag hadden beantwoord of we gauw weer terug komen.
Terugkomen doen we al snel: 14 september droppen we daar een aantal dozen met bijbels als we terugkomen van Serere. En voor het vervolg van deze week: wij willen wel. We gaan kijken of het (financieel) mogelijk is.
Ik vraag de mensen om hun ‘take away’. Wat heb je geleerd, neem je mee, wil je toepassen?
‘Eentje? Ik neem een hele mand mee.’
Wow!
Wil je bij dit verhaal een filmpje (1 min. 34): laat het even weten door een email, dan stuur ik het toe.