Weer zo’n zieke mug op bezoek gehad...
En dan heb je voor de tweede keer in twee weken malaria.
Dat is geen grapje.
Ik begin de signalen al te herkennen. Me niet zo lekker voelen... Maar ja, niet teuteren doorgaan. En dan begint het zweten. Dit is anders zweten dan dat ik gewend ben tijdens een warme zomerdag of flinke lichamelijke inspanning.
Dit zweten is voor mij een alarmbel.
Ja, nu drie keer malaria gehad in vier maanden. Ik begin er aan gewend te raken. Weet hoe mijn lichaam reageert en wat ik moet doen.
Zo snel mogelijk naar Jinja om een bloedtest te doen om vast te stellen of het malaria is.
Daar gaan we dan in de auto. Wat ben ik blij met mijn auto. En blij met Abel, die ook kan rijden en mij echt niet alleen laat gaan. Alles gaat op zij. Eerst naar de dokter.
Daar moet ik mijn naam opschrijven en zoeken ze me op in de computer. Dan begint het wachten.
Als ik mag komen, word er bloed afgenomen. Voor alleen een malariatest is het een klein prikje in je vingertop. Als het een algeheel bloedonderzoek is, steken ze zo’n naald in je aders.
Omdat het deze avond rustig is, durf ik het te vragen. We zitten toch in de kamer met de microscopen. ‘Mag ik es zien hoe mijn bloed eruit ziet?’
Dat mag. ‘Als het preparaat klaar is roep ik je.’
Dit kan dan zomaar. Het leuke van Uganda.
Na een paar minuten mag ik terugkomen en een blik door de microscoop werpen op mijn bloed. De onderzoeker is geduldig om alles uit te leggen en waarom op dit moment mijn bloed er zo uitziet. Hij laat preparaten zien van bloed zonder malaria, een beetje malaria en veel malaria.
Daarna mag ik weer wachten in de wachtkamer. Op basis van de uitslag en mijn gewicht wordt bepaald welk medicijn ik krijg en hoeveel ik ervan moet hebben.
De eerste keer malaria is altijd zo’n irritante canule in de bovenkant van mijn hand. Grr... zo’n naaldje in mijn aders. Niet stoten, anders schiet het er mogelijk uit.
Er worden diverse glazen flesjes opengebroken, geschud, gemengd en dan spuiten ze alles mijn aders in. Ook zo’n onprettig gevoel. Als het te snel gaat, geeft het een vervelend gevoel. Oh, ik ben echt niet geschikt voor dit soort behandelingen.
Ik kan daar zitten riebelen van de kou. Ik weet niet of het koorts is, of wat bangigheid voor de behandeling.
Als de medicijnen erin zitten hoor ik dat ik over 12 uur terug moet komen voor een tweede shot.
Over twaalf uur?! Dat is midden in de nacht! Zijn jullie hier dan?
‘Ja, mevrouw, we zijn altijd open...’
Ik kijk Abel aan... Niet handig om je om drie uur ’s middags te laten testen. Moeten we echt om half 3 vannacht vertrekken. Ik heb gelukkig een auto. Ik kan mezelf vervoeren. Abel kijkt me aan. ‘Jij gaat vannacht niet rijden. Ik kom je ophalen en breng je naar Jinja.’
Ik kijk hem nog es aan, wil tegensputteren...
Hij zegt: ‘Its fine.’ Die nacht ben ik echt ziek. Geen sprake van dat ik mezelf naar Jinja kan rijden. Heerlijk om zo’n goede vriend te hebben.
Na drie keer een shot gehad te hebben mag de canule eruit. Hoera. Dan zijn tabletten de volgende fase. Na week is de malaria vertrokken.
De medicijnen zijn heftig. Die moet ik nu nog mijn lichaam uitspoelen. Geleerd van de eerste keer is dat mijn energie laag zal zijn voor een aantal weken. En ja hoor, deze keer ook. Nu heb ik wel twee keer zo’n dosis binnen gekregen.. Ik houd er rekening mee dat het wel zo’n zes weken kan gaan duren. Als ik eerder vol energie ben, is het mooi meegenomen.
Dus... per dag niet te hoge doelen stellen. Blij zijn als ik twee taken gedaan heb. En maar tijd nemen om te zitten, boekje te lezen of even een praatje te maken. En al die gele notitiebriefjes op mijn tafel? Die blijven daar maar mooi even liggen. Haasten heeft nu totaal geen zin.
Mijn hoofd wil wel, maar mijn lichaam zegt nu ‘stop’. Ik probeer me niet schuldig te voelen. Ik probeer te genieten van de rust. Dat is een hele klus. Het zet me even stil. Het brengt me aan het nadenken. Wat doe ik hier? Waarom doe ik het op de manier zoals ik het doe? Kan het anders? Wat mag anders?
Confronterend.
Het geeft tijd, ruimte en stilte. Daarmee goed omgaan is voor mij op de één of andere manier ook hard werken.
De stilte geeft gelegenheid om boeken te lezen, Bijbel te lezen en te bidden. Te reflecteren op de afgelopen periode.
Goed, deze blog is geschreven. Het heeft tijd opgevuld. Nu is het laat genoeg dat ik naar bed mag gaan van mezelf.
Slaap lekker!