Pechgeval
Monteur komt met wat gereedschap in zijn handen aan op boda (zo’n brommertje).
Geen Anwb hier in Uganda. Ben blij dat ik in Jinja ben. Daar is de automonteur te vinden.
Het vraagt allemaal wat tijd en wat telefoontjes waar hij nu blijft. Maar goed, hij is er. Hij hoort aan wat de klachten zijn, kijkt, draait... heeft hij wel echt verstand van deze auto? Want volgens mij is een los schroefje niet het probleem. Ja, dat zeg ik... Hoeveel verstand heb ik van auto’s? Mijn gevoel zegt...
Abel zegt tegen mij: ’Please, Wilma, ga in het restaurant zitten. Wij fixen de auto. Het komt allemaal goed.’
Daarvoor ben ik te eigenwijs. Ik wil weten wat er aan de hand is. Misschien dat ik het een volgende keer zelf kan oplossen. Ik leer hier in Uganda dat het heel handig is, als je zelf kunt repareren. Ja, deze blanke vrouw wil kennis vergaren van haar auto.
Ik leer dat de automonteurs zijn opgeleid voor een specifiek deel van de auto. De één heeft verstand en ervaring met de motor, de ander voor de wielen of voor de bedrading.
Als hij zijn deel heeft gecheckt en het niet kan vinden, belt hij zijn collega met een ander specialisme. We wachten op hem. Ook hij komt met een boda aan. Of we z’n vervoer even willen betalen..
Hij draait wat aan de versnellingspook, start en de motor draait.
Fijn!
Dan begint het onderhandelen over de prijs. Het stuk wat ik haat. We krijgen er toch nog 20.000 vanaf met een: ‘Morgen komen we terug om dat andere te laten repareren. (Olie loopt langs de binnenkant van een voorwiel.)
Goed, dat zal dat wel een gepeperde rekening worden om de gemiste 20.000 toch binnen te krijgen.
We rijden... Kunnen we lekker naar huis.
Komt erop de snelweg een spookrijder tegemoet in het stikdonker. Ik kan de chauffeur niet zien. Wat moet ik nu doen?! Dan voel ik toch even paniek. Geen idee wat deze automobilist gaat doen.
Ik houd zoveel mogelijk links (ja, dat is de goede kant hier) en neem de afslag.
Wat een malloot om dit te doen.
Het zal me niets verbazen als deze automobilist het bewust doet: het is namelijk een stuk korter om even ‘spook te rijden’ dan de gewezen weg te gaan.
Ik breng Iris naar huis. Langzaam rijden we over de compound. We zijn bijna daar waar ik Iris kan uit laten stappen.
Boem! PFFFTTt!!!
‘Lekke band’, zeg ik. Ik stop direct.
En ik zie links voor de neus van de auto wel heel diep naar beneden zakken: lekke band?!
Iris stapt uit:’ Je wiel ligt ernaast!’
Oh nee, schiet het door me heen...
Ik kijk... precies het beeld dat de dinky toys speelgoed autootjes laten zien..
Hmmm.. hier kan ik niets meer mee doen en aan doen.
Geen beweging meer in te krijgen.
Ik sta en kijk. Wat gaat er door mij heen? Ik ben niet boos, niet verdrietig, ik baal niet. Ik voel me heel neutraal. Oké, dit is gebeurd. Morgen maar de boel verder oplossen. Het is te laat en te donker om nu iets te doen.
Gelukkig komt er een bekende voorbij in de auto. Hij stopt, kijkt, begint te lachen en zegt: ‘Sorry.’
Sorry, is hier de uitspraak om meeleven te betuigen.
‘Ik lach niet’.... Jaja,
Hij is zo welwillend om me thuis te brengen.
De auto? Die laat ik hier lekker staan en morgen zien we wel weer.
Hoe het moet? Geen idee. Geen ANWB hier. Hoe ze deze auto gaan repareren zonder garage en zonder een brug. Geen idee.
Moet ik een nieuwe auto kopen?
Nee, hier in Afrika kan alles gerepareerd worden op de plaats waar je bent gestrand.
Ik realiseer me dat ik beschermd ben. Stel je voor dat dit 5 minuten eerder gebeurd was op de snelweg met een snelheid van 80 km/u.
Pfft...daar kan ik het benauwd van krijgen.
We waren al op een veilige compound. En ik reed stapvoets.
God heeft ons beschermd.
En nu... onderdelen kopen en op de plaats van het gebeuren wordt mijn auto gerepareerd.
Met angst en beven wacht ik de rekening af.