Sinterklaas in Jinja
Wetend dat jullie nu het heerlijke avondje vieren, schrijf ik deze blog.
Dit jaar was de primeur: sinterklaas in Jinja!
Een bijzondere ervaring. Genoten van de voorpret. Dit keer werd ik gevraagd om zwarte piet te zijn van de sinterklaas die al jaren in Kampala aankomt.
Daar hoefde ik niet lang over na te denken. De Nederlandse kinderen in en rond Jinja dit feest te laten beleven.
’s Middags klaar maken. Zakken vullen, zwart op het gezicht. Handschoenen aan, lange sokken aan, pruik op en dat bij 26 graden.
Ik voelde me echt zwarte piet in mijn Afrikaanse stijl outfit. In de auto naar de overkant van de Nijl. Daar zal een bootje ons oppikken en naar de locatie brengen waar de kinderen zijn. Moet je je voorstellen: een hele gekke muzungu (blanke) die de auto bestuurt: wit gewaad, spierwit haar, enorme witte baard en snor. En dan donkere mensen achterin, die toch geen echte afrikanen lijken.
We zagen de verbazing op de gezichten. Grote ogen, elkaar aankijken en de auto nakijken. Sinterklaasliedjes zingend hebben we de Nijl bereikt. Eh, bijna... We hebben nog een wandelingetje te gaan. Stukje steil naar beneden, over gladde stenen... Was blij dat ik mijn sneakers aan had en niet de pumps, die wel echt ‘zwarte pieten schoenen’ leken.
We wachten op het bootje. Ja, hoor een authentiek vissersbootje komt eraan. Het instappen is een waagstuk. Het water staat laag, dat betekent gladde stenen en dan instappen in de spitse punt van het bootje.
Even wiebelen, over zitbankjes heen stappen en dan zitten. 2 minuten peddelen, is ons toegezegd. Aan de overkant zien we de kinderen al staan en we horen ze roepen en zingen. Daar gaan we. De eigenaars van het bootje peddelen ons... maar niet rechtstreeks naar de overkant... Er gaan ook altijd dingen anders bij het sinterklaasfeest. Nee, we gaan rechtsaf, om een eiland heen.
Ik zie naast mij op de bodem van de boot een kei liggen. Er bubbelt water onder vandaan... En we maken een omweg... De boot begint vol te lopen. Als we in het water terechtkomen met de schmink op ons gezicht.
Wilma, genieten van deze vaart over de Nijl. We maken er grapjes over: het kost ons niets: varen in een authentieke vissersboot over de Nijl. Als toeristische attractie moet je er aardig wat voor betalen.
We zwaaien naar de kinderen. Veilig komen we aan de overkant. De booteigenaren hozen de boot leeg voor de terugtocht.
Onder gezang, wat angstige gezichtjes komen aan. We vinden een fijne plek, versierd met vlaggen en tekeningen. Het feest kan beginnen. Ieder kind mag bij Sinterklaas komen, ontvangt positieve woorden en een cadeau. Er zijn Nederlandse pepernoten en schuimpjes, waar zelfs de volwassenen blij van worden.
Als de cadeautjes zijn uitgedeeld, een groepsfoto is gemaakt, vertrekken we weer. Sinterklaas en de twee pieten kleden zich om en voegen zich in het gezelschap. Beetje tricky... Er zijn een paar oudere kinderen, op de grens van geloven en herkennen.
‘Ach, nee, wat jammer, is sinterklaas al geweest?! Heb ik het gemist? Zo jammer, maar ik moest werken vandaag...’
De kinderen vertellen wat ze hebben beleefd en laten hun cadeautjes zien.
Het is gezellig om met een groep Nederlanders te zijn. Op de locatie waar we zijn (Nile It), zijn poffertjes gebakken en bitterballen gemaakt. Wat een heerlijk Nederlands middagje in de stralende zon van Uganda.
Deze week kwam ik twee Nederlandse kinderen tegen in Jinja.
‘He, Wilma!’
‘Hoi! Leuk jullie te zien!’
‘Jij was er niet he, met sinterklaas...’
‘Ik was er wel, je hebt...’ Oeps, nee... in je rol blijven.
‘Jaha, je was te laat.’
‘Klopt, wil jij mij volgend jaar op tijd waarschuwen als sinterklaas komt? Dan probeer ik er op tijd te zijn..’
Ze begint te giechelen: ’Nee, hoor, dat doe ik niet..’
Oké, dan ben ik weer te laat en kan weer zwarte piet spelen...