Wanneer helpen pijn doet...
Heb ik daar al niet eerder over geschreven? Als dat zo is, dan nog maar een keer. De lockdown is hier voor mij al zo’n 76 dagen. Veel mensen om mij heen werken iedere dag voor hun dagelijks levensonderhoud. En dat is soms niet eens genoeg voor drie maaltijden of voor medicijnen of schoolgeld.
En dan zit je ineens thuis omdat er een virus de aarde overgaat die gevaarlijk is. Weg werk, weg inkomsten. Voor hoelang?
De nood in mijn omgeving wordt steeds nijpender. Families en kinderen gaan met honger naar bed. Het zijn pijnlijke verhalen. De nood is groter dan ik aan kan.
Dan maar niets doen en mijn kop in het zand steken? Of kijken waar mensen een deel willen zijn om deze situatie te verlichten? Ik heb gekozen voor het laatste. Delen wat ik hier zie. De wanhoop, geen uitweg zien, afvragen wanneer dit eens op houdt.
En er is gul gegeven. Ik voel me een doorgeefluik: jullie geld besteden voor het geven van eten aan de allerarmsten om mij heen.
Ik vind het moeilijk, pijnlijk. Zit ik daar vrijdagmiddag. Het liefst wil ik daar niet bij zijn. Al die moeders en vaders, oude kromgebogen mannen en vrouwen binnen zien komen. Wachten op de tas met LEVEN, LEVENSVERLENGEND.
Sorry, ik kan geen toespraak houden. De tranen zitten hoog. Jullie mogen deze tas ontvangen en ik weet dat met een paar dagen de honger weer toeslaat. Ik neem dankbare blikken en gebaren in ontvangst (vanwege taalbarrière). Maar je hebt het niet van mij gekregen. Ik ben maar het doorgeefluik.
En ja, het is goed om dit te doen, te delen van wat we hebben gekregen.
Helpen kan zo’n pijn doen. Hoe kan ik op een goede, respectvolle, gelijkwaardige manier helpen? Ik weet dat dit noodhulp is, voor een korte tijd. Welke hulp gaat jullie helpen om voedselzekerheid te creëren, maar ook zelfwaardering, talenten ontplooien, gezonde relaties ontwikkelen. Een stuk gelijkheid. Want wat voelde ik een ongelijkheid, afgelopen vrijdag.
Het is zoeken naar de juiste balans. Zoeken hoe ik iets achter kan laten voor de langere termijn.
Ik ga de filmpjes nog maar eens bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=a339VZRE3CM&list=PLpZYhQHZNw5bvkNsL4P5qA2bDDkKUbN18 (youtube: when helping hurts, 6 filmpjes van 20 minuten) om mijn focus scherp te houden.
Dank, dank je wel namens al deze mensen die in deze zware tijd een lichtpuntje hebben mogen ervaren. Waar je een glimlach op het gezicht hebt gebracht.
Jullie zullen gezegend worden doordat jullie anderen gezegend hebben. Dat is een belofte die ik in de Bijbel lees. Dat maakt mij meer en meer open om te delen in tijd, energie, vriendschap, kennis en nu ook in voedselhulp.
Ik kan mijn hoofd niet in het zand steken. Ik word opgeroepen verschil te maken. Nu met noodhulp en straks weer door te investeren in gezinnen, relaties en communicatie, herstel in families.
Wil je mee helpen? Je bent nog steeds van harte welkom, elke maaltijd is van levensbelangrijk . Via email, whats app, messenger kun je mij bereiken en kunnen we kijken hoe we dat kunnen vorm geven. En wil ik je uitleggen hoe ik jouw hand hier in Uganda kan zijn.