Het is niet voor niets geweest...
14 augustus schreef ik deze blog: Geen gemakkelijke boodschap.
Ik eindigde met: ‘Wie weet wat voor moois hieruit gaat komen.’
Vanmiddag ontmoette ik Elisah. Hij bracht mij in contact met de mensen van Kivuvu.
‘Wilma, ik heb een getuigenis, moet je horen...’
Vanmiddag was hij teruggegaan naar Kivuvu. Hij verwachtte daar de tienermoeders te ontmoeten. Niemand was thuis.
‘Nee’, vertelde een van de moeders van de tienermoeders ‘ze is aan het werk.’
Een van de tienermoeders heeft een tijdelijke baan om dagelijks te koken voor de bouwvakkers in de buurt die werken aan het bouwproject. Zo verdient ze geld en heeft een maaltijd.
De andere moeder was bij een bakkerijtje aan het werk.
Ik keek Elisha met grote, verbaasde ogen aan...
‘Ja, echt!’ zegt hij. ‘De moeilijk boodschap van een paar weken geleden heeft dit effect.’
Wat geweldig! Van de noodhulp (voedselpakketten) naar lange(re) termijn oplossing. Ik ben hier blij mee. De eerste stappen zijn genomen. We zullen deze groep mensen volgen en kijken wat ze nodig hebben om het leven weer in eigen hand te nemen.
Is het training of een cursus? Zaad voor het land? Stukje land huren? Is het weten dat er iemand in je gelooft en uitdaagt om een stap te zetten?
Deze groep mensen heeft de regie. Niet wat Elisha en ik bedenken wat moet gebeuren.
Ik voel me zo dankbaar voor deze ontwikkeling in het leven van deze tienermoeders. Ben benieuwd of we ze nog een keer thuis treffen!
Wordt vast nog vervolgt...