Mijn reis om een werkvergunning te verkrijgen.
Een deel van de reis zal ik met jullie delen. Anders wordt het een heel lang verhaal en ik wil niet degene zijn om je te ontmoedigen om naar het buitenland te gaan.
Ja, het is een lange weg, met de nodige frustraties. Ik ben begonnen in februari om de eerste documenten aan te vragen (vanuit Nederland). In juni naar het eerste kantoor in Kampala waarvan ik een brief wil ontvangen om daarna na de immigratiedienst te gaan. En dan de laatste week voordat mijn vergunning afloopt.
Ik ontvang een mail: de volgende stap is betalen. Hoera, dat kan ik online doen. Ben net die dag ‘deep in the village’. Slecht netwerk. Gelukkig overnacht ik in een grote plaats met elektra en internetverbinding. Ik probeer het via de (nederlandse) app. ‘De app werkt niet op het moment. Excuses voor het ongemak.
De dag erna ben ik weer thuis. ’s Avonds laat. Toch nog een keer proberen en nu via de website: Website en app buiten gebruik. Wordt aan gewerkt. Excuus voor het ongemak.
Zie je bij mij de stoom al uit mijn oren komen?
Ik besluit dat ik dan de andere weg ga gebruiken. Cash via de bank. Ik moet een bank selecteren en dan bij die bank het bedrag gaan betalen.
Donderdagmorgen: direct naar de bank. Eerst geld pinnen uit de automaat...Eh.. geldautomaat buiten werking.
Na een poosje wachten is dit opgelost en heb ik het geld in mijn handen. Ga de bank binnen. Netjes in de rij (een wachttijd van 45 minuten is nog kort).
Ik betaal, ontvang een betalingsbewijs. Zo, dit deel is nu in proces bij de immigratiedienst. Wachten op de volgende stap. Morgen verloopt mijn werkvergunning. Ik kies ervoor om niet in de stress te schieten. Niet dat dat makkelijk is.
Een aantal uur later vind ik een email van de immigratiedienst dat mijn betaling binnen is. Ik kan naar Kampala met een stapel benodigde documenten. Waaronder deze email waarop staat dat ik een x bedrag hebt betaald.
De lijst check ik minimaal 3x heb ik alles bij de hand? Over een document twijfel ik. Ik neem geen risico om na uren rijden met 0 op het rekest thuis te komen. Bel een advocaat of hij morgen een aantal documenten kan voorzien van een stempel en handtekening. Morgenochtend om 7 uur is prima.
Het moet dan maar. Het liefst rij ik al eerder weg vanuit Jinja. De 86 km naar Kampala kan uren reistijd vragen.
Vrijdagmorgen, dag van het verlopen van mijn werkvergunning. 7 uur staan we voor het kantoor... niemand te zien. Ach... geef hem een paar minuten. Dan bel ik toch maar even. Oei... ik geloof dat ik hem wakker bel.
8 uur zien we hem. In 10 minuten zijn de stempels en handtekeningen gezet. Op naar Kampala. Oh nee, in een enorme verkeersopstopping. We staan een uur stil. 6 km voor de eindbestemming. We reizen bijna 4 uur.
Uit de auto, in de rij staan. Handen wassen. Voldoende afstand houden anders word je tot de orde geroepen door een agent. Inschrijven in een boek, tassen controle. Ik ben binnen. Op naar het kantoor.
Als ik geholpen word: ’Betalingsbewijs van de bank?’ Het klinkt bars en kortaf.
Oh nee, de moed zinkt me in de schoenen. Dat stond niet op de lijst en het ligt thuis.
‘Zorg dat je een print krijgt.’
Een telefoontje naar Wairaka... ‘Kunnen jullie het betaalbewijs uit mijn huis halen en scannen?’
‘Er is geen stroom. Scannen lukt niet, we maken wel een foto.’
Oh nee, tweede dag geen stroom.
Ik ga buiten het kantoor op zoek naar een mogelijkheid om te printen, iemand die whats app of email kan ontvangen.
Ik heb mijn print. Terug naar het kantoor, in de rij, handen wassen, tassen check. Binnen.
De kantoorbediende gaat niet akkoord met deze print. Te onduidelijk. Ga maar naar mijn collage, daar in dat kantoor. Hij maakt een print. Ga weer terug naar het kantoor...
Mijn documenten worden in ontvangst genomen.
Oef...
Paar minuten later: ‘Wilma!’ Ik sta op... De baas gaat hier niet mee akkoord. Je kunt naar de bank gaan en om een copy vragen.
Okeeee... waar is die bank in Kampala? Ver weg? Kan ik er lopend heen?
Uiteindelijk neem ik een bodaboda. Bij de bank naar de klantenservice en ik leg mijn situatie uit. Een telefoontje wordt gedaan.
‘Mijn collega is heel druk, heeft nog werk van gisteren liggen. Het zal even duren.. en ze zal meer gegevens van je nodig hebben.’
Hoe lang gaat dat duren?
‘15-20 minuten’
Dat ken ik. Weet je wat, ik geef het een uur. Dan zou het mogelijk moeten zijn om op tijd terug te zijn bij de immigratiedienst. Ik heb een boek in mijn tas. Ja, ik heb ondertussen geleerd. Wachttijd: maak het zo comfortabel mogelijk voor jezelf.
Na drie kwartier heb ik de print in mijn handen.
Helemaal blij mee.
Buiten giet het van de regen. Ik zie het niet zitten om op een boda terug te gaan. Al zou het misschien wat medelijden geven als ik drijfnat in het kantoor sta voor mijn vergunning.
Ik bel de vriend die met mij mee is, en mijn auto heeft.
‘Kom mij maar ophalen bij de bank.’
Terug bij de immigratie, in de rij, handen was... Je kent het rijtje al.
Blij en opgelucht geef ik de print aan de kantoorbediende. Ze kijkt naar de print, dan naar mij met een blik van ‘meisje, meisje toch...’
‘Er staat geen stempel op. Hier kunnen we niets mee.’
Even kortsluiting in mijn hoofd. Ik weet niet wat ik doen zal: lachen, boos worden, schelden, haar over haar bureau halen, stampvoeten.
Ik zucht.
‘Oke, mag ik de documenten terug, kom ik maandag weer hier naar toe.’
'Waar kom je vandaan?'
'Dorpje bij Jinja.'
Dan zegt ze: ‘Ga maandag naar het kantoor in Jinja (10 km van mijn woonplek!!). Vraag naar die en die. Daar kunnen ze je verder helpen. En je huidige vergunning, dat is oke..’
WHAT?!
Ik kan dit in Jinja doen? Sta ik hiervoor vroeg op, al die uren reizen?!
Ik pak mijn documenten aan...
‘Mag ik een tip geven?’
Ze kijkt me aan.
‘Zou het mogelijk zijn om in de email dit document toe te voegen zodat ik ALLES compleet kan hebben?’
Het enige wat ik wil horen is:’Dank je wel voor de tip. Ik geef het door.’
Dat hoor ik niet. Er komt een heel verhaal. En dat maakt me nog kwaaier dan ik me al voel.
Oke, ik heb mijn documenten terug. Kan in de auto stappen voor een 4 uur durende rit naar huis. Wat een frustrerende dag.
Als het allemaal een beetje gezakt is, spreek ik mezelf toe.
Wilma, maak je eigen lijst met wat je nodig hebt. En vergeet vooral die stempels niet, op elke bladzijde. (Hopelijk zijn de regels volgend jaar niet veranderd.)
Wilma, dit is deel van het leven, de cultuur hier. Dus ook deel van jouw leven en werk. Omarm het.
Zoals iemand zei:’Zij liggen er niet wakker van. Ga zelf ook ontspannen en lekker slapen.
Maandagmorgen lever ik alle documenten in, mag mijn vingerafdrukken achterlaten, een foto en ik heb mijn nieuwe werkvergunning voor het komende jaar.
Over 6 maanden ga ik weer beginnen met het verzamelen van alle documenten.
Oh ja, en dit alles, doe ik met een mondkapje voor van 7 uur ’s morgens tot 6 uur ’s avonds met een temperatuur van 26 graden. Mijn neus begint te protesteren.
En nu: blik vooruit. Ik mag hier blijven, mag hier mensen ontmoeten. Deel uit maken van vriendengroepen, studiegroep. Ik ben zo dankbaar voor deze mogelijkheid!