'Handel’s ‘Comfort ye my people’'
Terwijl Handel’s ‘Comfort ye my people’ in mijn oren klinkt voel ik de tranen prikken.. Nee! Ik wil nu niet huilen terwijl ik op een afstandje van mijn huis onder de mango boom zit.
Troost, troost, er is zoveel troost nodig in het leven.
Het is voor het eerst sinds lange tijd dat ik echt even tot stilstand kom. Het is voor mij heel moeilijk om tot rust te komen. Er is zoveel te doen... mezelf afremmen is moeilijk. Mijn ervaring is dat mijn lichaam het op een gegeven moment af laat weten. En dan ben ik heel ver, te ver gegaan.
Een vrije dag ken ik eigenlijk niet. Dat is mijn verantwoordelijkheid. Ik weet het.
Ik was half 3 thuis gekomen op deze zondag. Een mooie online kerkdienst gehad. Gekeken met een groepje mensen. Daarna een vriend opgepikt uit Jinja en thuis gebracht. Tijd nu om... Ja, om wat?
Mijn huis uit! Heel mijn woonkamertje van 3 bij 3 ademt werk, werk... Ik maak mijn special coffee. Vul mijn tas met muziek, pen, papier en ga op een afstandje van mijn huis zitten. Genieten van de wind die me streelt. Het groene uitzicht. Eerst maar eens gewoon om mij heen kijken wat ik zie op de, zo bekende, compound. De kleuren, de verschillende bomen. Ik zit nog geen 2 minuten daar... Een bezoeker komt. Inwendig zucht ik... ‘NEE! Niet nu!’ Ik luister naar haar verhaal. Een weduwe die mij helpt met de was (ja, alles gaat hier met de hand), vertelt me dat haar vader vandaag is overleden. Ze wil ernaar toe. Daardoor kan mij de komende week niet helpen met de was. Ik luister... de taal maakt het lastig om veel te zeggen omdat ze het Engels niet beheerst. En dan corona.. die afstand, mondkapje. Ik zie haar verdriet.
Ik loop van mijn plekje onder de boom naar huis. Ik pak het geld dat voor haar klaar lag voor het werk dat ze heeft gedaan. Ik kijk in mijn portomonee. Ik wil vrijgevig zijn voordat ze kan vragen om hulp..Ik schuif wat extra bij haar geld zodat ze vandaan nog kan vertrekken naar haar familie om haar vader te begraven.
En ja, ik red me wel met de was. Maak je daar geen zorgen over.
Inwendig zucht ik... het tweede geval van overlijden wat ik hoor vandaag. Waar mensen steun en troost nodig hebben.
Comfort ye my people...
Ik schiet tekort in meeleven, in het aanbieden van troost.
God zegt:’Kom tot Mij, iedereen die vermoeid en belast is. En Ik zal je rust geven.’
De melodie van Handel en de woorden uit de Bijbel raken mij diep.
Terwijl ik door blijf rennen, mijn best doe, luister, naast mensen wil staan, raak ik gewend aan het bezig zijn.
En op deze zondag onder de mango boom, merk ik dat door rennen, blijven werken mij weghaalt van wat ik voel. En dat ik het liefst niet wil voelen omdat er zoveel leed en verdriet mij raakt.
‘Troost mij en allen om mij heen die verdriet hebben en lijden in deze wereld, in het bijzonder de mensen om mij heen in Uganda.’