Stampende machines
De machines staan te stampen...
Ik hoor ze... in mijn hoofd. Zo stel ik het me tenminste voor. De machines staan in Kampala en ik ben zo’n 80 km verderop.
Het signaal ‘GO’ is gegeven. Twee weken geleden kreeg ik de eerste proefset van de Friendship Cards in mijn handen: twee-talig: Luganda (een van de ruim 40 lokale talen in Uganda) en Engels.
De bestelling is gedaan: 125 sets, alstublieft, dik papier, gelamineerd.
Ondertussen ben ik op zoek naar hoes voor deze kaarten zodat ze beschermd blijven en, naar ik hoop, vaak gebruikt kunnen worden.
Ook hiervan is de eerste proefset klaar. De foto’s al gezien.
Het is een bijzonder traject geweest. Ruim 2 jaar bezig met het vertaalwerk. Wat is dat intensief. We, David en ik, zijn minstens 5x door alle kaarten heen gegaan. Gediscussieerd, woordje aangepast, woord vervangen, spelling controleren.
Iemand zoeken die het printwerk kan doen.
In Uganda werkt alles met en op relatie. In Jinja kon ik niet de goede materialen vinden. Uiteindelijk Abraham in Kampala gevonden. Dan ligt internet tijdens de verkiezingen eruit. Daarna nog een maand alle social media. Het is zoeken naar manieren om contact te hebben. Even naar Kampala vraagt op z’n minst 3 tot 4 uur rijden. Dat doe je ook niet even. Alles is per telefoon en whats app gedaan, geregeld en betaald. Ja, hier kan ik van telefoon naar telefoon betalen. Een vriend uit Kampala heeft het meegenomen naar Jinja. En dan ineens heb ik het resultaat van het werken in mijn handen.
Eerlijk gezegd: ik stond te stuiteren. Zo blij met het mooie resultaat. Nu worden de kaarten gedrukt, gelamineerd. Binnenkort heb ik ze dan in mijn handen. Ik kan de training gaan plannen. Wat kijk ik hier naar uit!
www.friendshipcards.org