Mijn blauwe schoenen
Daar ging ik met een half lege tank en mijn mooie blauwe schoenen op naar een dorpje ‘niet zo ver van Jinja.’ Deze man (en zijn vrouw) die ik thuis ging opzoeken, ontmoette ik in Jinja. ‘Nee, het is niet zo ver. Kom een keer langs.’ Via de telefoon bleef hij regelmatig vragen wanneer ik kwam. Denk maar niet dat na afwimpelen geen uitnodiging kwam. Het werden er meer. ‘Oke, ik kom. Ik kan een uurtje bij jullie zijn, dan ga ik weer verder.’ Ik hoop dat ze geen maaltijd gaan koken als ik er ben. Dan gaat dat uurtje veel langer duren.
Het een onbekend stuk voor mij waar ik hen moet. Met de omschrijving word ik niet veel wijzer. ‘Ja, daar bij de bocht ga je rechtdoor... En die grote boom...’ Help! Kan ik jou niet ergens ontmoeten en oppikken? Ergens aan de rand van Jinja, want het is toch dichtbij.. Zo gezegd, zo gedaan. We vinden elkaar aan de rand van Jinja. De rit naar zijn huis gaat beginnen. Het is niet zover... Uuh... drie kwartier, hobbelen en botsen over de bekende, roodbruine zanderige, soms keiige wegen.
Ik word aller hartelijkst ontvangen. De vrouw heeft een kapsalon. Ik doe mijn blauwe schoenen uit voordat ik naar binnenstap, zoals het hoort. Ik hoor verzet maar ik zit al op de bank.
Mijn mooie blauwe schoenen, van leer, twee jaar geleden uit Nederland meegenomen. Echte Marco Tossi’s. Ze zitten als pantoffeltjes. Ik ben er zuinig op.
We starten een gesprek. Het is gezellig. Ze willen me heel graag een mooie plek hier in de omgeving laten zien met watervallen (waterversnellinkjes, als je IJsland als referentie neemt).
Oke, hoever is het?
2 km...
Uhmmm. Ugandezen die kilometers noemen en de afstand Jinja-Namagera, kort noemen..
Wat kost het met de boda om daar te komen?
Dat vind ik een slimme vraag van mijzelf. Daarmee kan ik de afstand beter inschatten.
2.000 shilling.
Nou, dat is te doen.
Ik maak een voorbehoud. ‘Ik moet over een uur echt terug naar Jinja. Als we de plek bereiken, mooi. Zijn we halverwege en mijn alarm gaat, dan draaien we om.’
Ik wil naar buiten stappen: schoenen weg. Ik kijk even verbaasd. Ik zit aan de andere kant van de drempel, de deur is open... En mijn schoenen...
Dan zegt de man: ‘Wacht, ik ga je schoenen even pakken want die zijn net gewassen’.
NEE! NEE!
Ik voel even een hartverzakking. Mijn schoenen gewassen?! Mijn enige goede schoenen?!
Volgens Ugandese wijze gaan de schoenen in een emmer sop. Borstel er niet al te zachtzinnig over heen.. Ik kan wel huilen. Ik voel me boos worden. Waarom doe je dit zonder mij te vragen. Ja, klopt, mijn schoenen waren bruin van het stof hier..Waarom?!
Ik herpak me.. Wilma, dit is gastvrijheid, goed voor mij zorgen (niet op de manier die ik fijn vind..), waardeer het.
Natte schoenen doe ik aan mijn voeten. Zodra ik mijn gewicht erop zet voel ik water en lucht uit de zool weglopen.
Nee... In het vervolg heb ik toch niet een paar mooie blauwe schoenen die gaan stinken vanwege het vocht?!
Daar gaan we in mijn auto. Ik kijk op de kilometerteller... Ik kijk naar de nog slechtere weg. Het gaat niet zo snel. De twee kilometer zijn allang voorbij... Na 10 kilometer bereiken we het hek. En dan moeten we betalen. 5.000 shilling voor Ugandezen en 50.000 shilling voor mij.
O nee, dat ga ik niet doen. Het uur is ook bijna voorbij. Dan gaan we naar huis, want er wordt verwacht dat ik de entree ga betalen. Zolang zullen we daar niet zijn.
Ik keer de auto al om terug te gaan.
Dan komt de portier eraan en mogen we alle drie voor 5.000 naar binnen.
Een gids staat op ons te wachten. Helemaal klaar om ons een geweldige middag te bezorgen.
Op mooie plekken biedt hij aan om foto’s te maken. Neemt alle tijd voor uitleg. Ik sop en zwik in mijn natte schoenen achter hem aan.
Het gebied was werkelijk prachtig. Mijn fotocamera had ik niet bij me. Ik moest het met mijn telefooncamera doen..
We geven aan dat we wel een beetje door willen lopen. Ik reken al.. Het gaat kielekiele worden om op tijd voor mijn volgende afspraak in Jinja te zijn.
Na de wandeling rijd ik het echtpaar terug naar huis. Of ik nog even kom...
Nee, echt niet. Ik moet terug naar Jinja. Nog 3 kwartier hobbelen voor de boeg. Het wordt geaccepteerd.
Met mijn natte schoenen en koude voeten rij ik terug naar Jinja. Op zoek naar een plekje in de zon waar ik mijn voeten kan warmen.
En mijn schoenen: ja, die zijn echt heel schoon (voor een paar dagen).