De prik en opnieuw een lockdown
Vorige week ging het gebeuren: DE prik. Om 10 uur die ochtend zou een medische team naar ons toekomen om ons twintigen te vaccineren. Ik was die ochtend toch thuis en die middagafspraak kon ik flexibel mee omgaan. 10 uur: niemand, half 11 niemand. Tja, zo gaat het hier. Wat ben ik blij dat ik verder geen verplichtingen buitenshuis had...
Tegen 11 uur komt er een team van 4 man/vrouw sterk. Huppakee, denk ik, prik erin en ik kan weer verder.
Vergeet dat maar: een opstelling met drie tafels, 24 stoelen. Als iedereen verzameld is, kunnen we beginnen. Dacht ik...
Eerst wordt er gebeden op voorstel van de leider van het medische team. Daarna krijgt de headteacher het woord om ‘iets’ te delen.
Daarna wordt het medische team voorgesteld... Ik zie de leerkrachten onrustig om zich heen kijken.
Ik ben blij met mijn mondmasker voor. Dat bedekt een groot deel van mijn mimiek.
De leider van het medische team neemt het woord en vertelt over covid-19, signalen, de vaccine (ja Astra Zenica), de bijwerkingen, eigen risico dat je dit vaccine ontvangt en dat je je echt aan de SOP moet houden (Standard Operation Procedure): handen wassen, mondmasker, afstand.
Je zou er bijna bang van worden.
Mogen we nu? Ik zit er klaar voor.
Hupakee... in Nederland loop je langs en met een paar minuten sta je weer buiten..
Ja, het gaat beginnen: eerst een verklaring dat ik voldoe en niet voldoe aan een aantal voorwaarden. Al mijn gegevens.
Volgende persoon: heeft dezelfde gegevens nodig voor de vaccinatiekaart. Oh ja hier een computer, alles gaat met de hand.
Naar de derde persoon: al mijn gegevens worden in een groot boek geschreven. En dan, eindelijk, mag ik op de stoel gaan zitten voor de prik. Ze wrijft met een watje over mijn arm en dan is het klaar... What? Die prik heeft ze snel gezet. De voorbereidingen duurden veeeel langer.
15 minuten onder de jackfruitboom om het te laten inwerken en kijken of je effecten hebt. Haha. Het medische team zit met de rug naar ons toe. Druk bezig met de administratie. Zouden ze een oogje op mijn gehouden hebben? Na 15 minuten vertrek ik van dit plekje onder de boom en ga ik naar huis. Na 2 uur zijn onze 20 mensen ingeënt.
Eind juli komen ze weer voor de volgende ronde. Ik weet nu dat ik die hele dag maar vrij houd en thuis ga werken.
En nu maandagmorgen: we zitten weer in een lockdown. Balen, niet leuk, frustrerend. Ik zou deze week naar Serere gaan. Ik keek er zo naar uit om daar weer verder te gaan. Dat gaat in ieder geval de eerste 42 dagen niet gebeuren. Ik mag wel met mijn auto rijden, de komende twee weken. Als mensen de regels aan hun laars lappen, kan het nog strenger worden. Voorlopig mag ik rijden, binnen het district. Dat betekent dat de supermarkt, bank, dokter bereikbaar blijft. Dat is wel heel erg fijn. En toch voelt het weer als ‘opgesloten’. Omdat de besmettingen zo explosief stijgen, is het wijs om voorzichtig te zijn.
Voor Uganda is het heftig: alle scholen weer dicht. P1-P3 heeft al meer dan een jaar geen onderwijs gekregen. Die zouden vandaag gaan beginnen. Deze achterstand is nauwelijks meer in te halen. Ik zie weer veel tienerzwangerschappen aankomen. Geweld in gezinnen. Hoe gaan gezinnen dit overleven wanneer je werk (net) over de districtgrens is?
We hebben drie dagen gekregen om de kinderen naar huis te halen (laatste dagen om naar een ander district te reizen). Veel kinderen zitten in boardingschools. Het was vanmorgen gekkenhuis op de weg.
We hopen en bidden dat het virus niet nog meer om zich heen slaat. Dat deze situatie gauw voorbij mag zijn.
Nu van de nood een deugd maken. Deze week probeer ik thuis vakantie te houden. Mijn mindset positief te houden en een andere daginvulling te vinden.