De voorbereidingen...
Relaties, trouwen gaat hier in Uganda heel anders dan in Nederland. In deze periode maak ik er eentje van dichtbij mee. Dat is bijzonder en een voorrecht.
Een verkering blijft hier lang geheim. Regelmatig word ik verrast dat iemand ineens vertelt hij over twee maanden gaat trouwen. Niets gezien of gemerkt van een relatie. Dit blijft iets bijzonders voor mij. Het couple doet er alles aan om het verborgen te houden. Onlangs werd ik benaderd of ik bereid en beschikbaar ben om de pre-marriage course te gaan doen. Ja, dat ben ik zeker...
Maar dan een locatie waar we kunnen ontmoeten. Het kan niet bij mij thuis. Daar worden ze gezien, herkent, er wordt over gepraat. Waar dan wel? Daar zijn we nog niet over uit. Als we verder weggaan, gaan transportkosten een rol spelen. Het is niet eenvoudig.
Afgelopen week mocht ik een weddingmeeting bijwonen. Dat is een fundraisingsmeeting om de kosten van een bruiloft te kunnen betalen.
Alles moet hier geregeld (en ook betaald) worden van inkopen voor het eten, tafels, tenten, stoelen, muziek, decoratie. ALLES. Dat is een hele klus.
Dat is nog niet alles. Officieel heb je een pre-visit. Als man ga je naar je aanstaande schoonfamilie om kennis te maken. Dit gaat allemaal officieel, via protocollen. Hier wordt ook gesproken over de bruidsschat die betaald moet gaan worden. Ik ben ooit bij zo’n meeting geweest. Ik vond het reuze spannend: dat onderhandelen over wat de man moet brengen: koeien, bankstel, televisie, 100 kilo rijst, heel wat liters kookolie, traditionele kleding voor de vader, ooms, broers, moeder, zussen en tantes. En dan de envelop met contact geld.
Poeh.
De volgende officiële visite is de introduction. Dan wordt de bruidsschat gebracht. Ook dit gaat volgens protocollen. Hier kun je ook veel plezier hebben met de master of ceremonie (ceremoniemeester). Het is een soort spel dat gespeeld wordt door de families. Hier gaat de man met een selecte groep naar zijn schoonfamilie (binnenkort mag ik met de a.s. bruidegom mee naar zijn schoonfamilie. Ja, in traditionele kleding.)
Dan... is de bruiloft.
Afgelopen week was ik bij de weddingmeeting. Ergens in een restaurant komen we samen. ‘Oké, voor 2.000 shilling, stel je jezelf voor.’ (En je moet jezelf voorstellen. Anders komt er nog een boete overheen.)
De portemonnees worden getrokken, namen worden genoemd en de relatie met het a.s. bruidspaar.
Er komen mensen later binnen. Daar ga je... 2.000 voor het voorstellen, 2.000 voor het te laat komen.
Ik denk iemand te herkennen in de groep en probeer uit te vogelen of dat klopt en waar en wanneer. Ik word direct aangepakt: ’Je spreekt niet via de voorzitter... je probeert vrienden te maken, Wilma? Boete..’
Oke, het is mijn duidelijk. Grappen worden over en weer gemaakt. De stemming zit er goed in. Zolang er Engels wordt gesproken volg ik het. Als het overgaat in Luganda, heb ik tijd om te observeren. Te kijken naar de gezichtsuitdrukkingen. De manier waarop gesproken wordt. Ik geniet er enorm van.
De stoel naast mij, is leeg. Er komt een laatkomer binnen die erop gaat zitten: ‘2.000 om voor te stellen, 2.000 omdat je te laat bent...’
En...`zeg ik erachter aan: ‘Welkom! Maar zo jammer dat je gekozen hebt om op deze stoel naast mij te gaan zitten...’ Het wordt stil, iedereen kijkt me aan. ‘Deze stoel is 5.000...’
De man kijkt me aan. De anderen beginnen te lachen.
Ja, alles voor het goede doel om de bruiloft te kunnen betalen.
Ik ga er nog even over nadenken of ik donderdag weer naar de meeting ga. Want het geld rolt zomaar uit mijn portemonnee...