Dat papiertje...
Het was een intensieve tijd: wetend dat ik mijn vertrouwde plekje in Wairaka na bijna 4 jaarmoest gaan verlaten. En dan ook nog mijn huisje leegruimen of verhuizen voordat ik in december naar Nederland zou gaan. Wat al een grote opluchting was, was dat ik mijn spullen voor de periode dat ik in Nederland was, kon opslaan. Daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. Hoe het allemaal moest, dat wist ik ook niet.
De huizenmarkt in Uganda is voor mij een nieuw terrein. Nadat ik eraan gewend was dat ik dit fijne plekje zou moeten verlaten, deelde ik het met een aantal mensen om mij heen. Zoals het dan gaat in Uganda, viavia, netwerken... Zo kwam ik drie huizen op het spoor. Twee ervan bekeken. Eentje is het geworden. Omdat het veilig leek heb ik besloten van de opslag geen gebruik te maken maar direct mijn spullen in het nieuwe huis te zetten. Allemaal in de week voordat ik naar Nederland kwam. Het verhuizen was een ervaring op zich. Wat er wel niet allemaal in en op een auto past. Gauw naar het nieuwe huis. Een aantal dozen leegmaken en hup, klaar voor de volgende rit. Het is voorspoedig gaan alles stond in het nieuwe huis voordat ik in het vliegtuig stapte.
Nu ik terug ben in Uganda, begint het werk weer. De dozen staan er nog. Zo nu en dan pak ik er iets uit. En zo kreeg ik een vel papier in handen die ik vorig jaar geschreven heb:
Dank U, God, voor de opslagruimte. Wat ik nodig heb is: een veilige plek, water, stroom, een zit toilet. Een werkvergunning, mijn telefoonlijnen weer terug die afgesloten waren en verlening van mijn rijbewijs... En wat ik graag zou willen is: Een douche, een klein plekje voor mijn bloemen, 2 slaapkamers en licht in het huis (voldoende ramen).
Ik werd er stil van. Aan alles is voldaan... ja, zelfs meer gekregen dan dat ik gevraagd had.
DANKBAAR!