Dichterbij komen
Hij heeft me al een paar keer geholpen, Ralph, toen ik in Serere was. Ver van de bewoonde wereld en de garage.
Hij heeft een band verwisseld. Geholpen toen de accu van de auto niet meer werkte.
Deze keer vraag ik hem een gunst. Ik ben nog niet terug op energie na het ziek zijn. 's Middags is het op. En het programma voor Goede Vrijdag is 's middags en 's avonds.
'Ralph, wil jij mij vrijdag rijden naar het dorp waar ik les moet geven en waar we 's avonds de Jezus film laten zien?'
Het was geen enkel probleem. Hij is chauffeur van beroep maar werkloos door de coronasituatie. Hij heeft een geldig rijbewijs en het gaat hem wat geld opleveren wat zijn gezin gaat helpen.
Daar gaan we, rond het middaguur. De mannen, chauffeur en vertaler zitten voorin. Ik zit achterin. Eerst wel oplettend: hoe rijdt hij?
Al snel heb ik door dat hij een goede, voorzichtige rijder is.
Ik ontspan en laat me rijden.
Voordat we het dorp bereiken willen we wat eten. We vinden een restaurantje waar we kalo en kip krijgen.
Het restaurant is een bakstenen kamer van 2 bij 3 meter.
Kleine tafeltjes en smalle bankjes. De community kijkt van een afstand toe hoe de muzungu (de blanke) buiten haar handen wast en dan het lokale eten eet, met de handen.
Daarna gaan we naar de kerk waar we hartelijk worden ontvangen. Ik begin mijn les met het Huis van Eenheid. De basis voor gezonde families. Er wordt aandachtig geluisterd. Pennen worden opgezocht in achter in de Bijbel worden notities gemaakt.
Ik zie Ralph aandachtig luisteren.
Daarna zoom ik in op een aspect van het Huis van Eenheid: vriendschap bouwen en hoe los je ruzies op. Daarbij gebruik ik de Friendship Cards. Hierbij is iedereen actief en iedereen kan meedoen: kinderen en volwassenen. Ze mogen 5 ‘dingen’ van buiten halen: steentjes, takjes, blaadjes om op hun kaart van keuze te leggen.
We zijn met zo'n 50 volwassen en 20 kinderen. De kaarten raken onzichtbaar door de vele voorwerpen die erop komen te liggen. Er is een vrolijke, ontspannende sfeer tijdens deze activiteit. Onderlinge gesprekken ontstaan als ze voor de kaarten staan om hun keuze te maken.
Na afloop krijgen we een maaltijd. De tweede lokale warme maaltijd.
Ondertussen kijken we de hele tijd naar de lucht. Donkere wolken komen. Zal het droog blijven?! We willen graag buiten op het veld de film laten zien.
Toch besluiten we om het binnen te doen. Binnen een paar minuten is de kerk vol. De mensen staan schouder aan schouder, twee uur lang de film te bekijken terwijl de regen neerklettert op het dak. Er is geen stroom in het dorp, geen verlichting. Het is moeilijk te zien hoeveel mensen er zijn. Ik tel rondom mij hoeveel mensen er zijn en schat hoe vaak deze groep past in het gedeelte wat ik kan zien. Ik kom op 500. Zeer waarschijnlijk waren het er meer.
Na de film, het is al laat, willen we vertrekken. We hebben nog drie kwartier te rijden...en na de regen, hoe glibberig zijn de wegen?!
Er wordt gesproken in de lokale taal. Ik laat het langs me heen glijden. Ik ben moe.
Dan hoor ik: 'Ik weet niet hoe ik dit mijn vrouw moet vertellen. Ze heeft gekookt voor jullie..'
Dan word ik aangekeken.
Er moet een besluit genomen worden.
Eigenlijk willen we naar huis. Het is op dit moment ook droog. Dat is beter dan met regen over glibberige modderige wegen rijden.
Een maaltijd is heel belangrijk in deze cultuur.
Eren... Komt in mij op. We mogen deze familie eren die een maaltijd voor ons hebben klaargemaakt.
Ik vertel dit... Kunnen we deze familie eren en de tijd beperkt houden? Een klein bordje eten...?!
En zo zitten we om 's avonds half 10 aan onze derde warme maaltijd sinds 1 uur vanmiddag.
Toch nog later dan gepland vertrekken we naar huis.
'He Ralph, hoe heb je deze dag ervaren?' Hij heeft een bijzondere ervaring opgedaan: om als hooggeëerde gast benadert en behandelt te worden. Om te eren en geëerd te worden.
'Het is alsof je mijn gedachten kunt lezen of je weet wat er in mijn huwelijk en gezin gebeurt.'
Een dag later komt hij naar me toe. 'Wilma, kun je bij ons komen? Het gaat niet goed in ons gezin.'
Hij introduceert zijn vrouw. In mei hoop ik bij ze langs te gaan.
Door mensen te betrekken, dichterbij te laten komen en zelf open te zijn. De ander te tijd en ruimte geven om met me mee te gaan, samen op te lopen, geeft het ruimte om elkaar te leren en te vertrouwen.
Het effect is dat deze man de ruimte voelt om de problemen onder ogen te zien en hulp te vragen. Volgende maand, Ralph, dan kom ik je graag opzoeken om naar jouw verhaal te luisteren!