Soms valt het niet echt mee...
Over leven in een andere cultuur. Soms is het overleven. Ik merk dat het voor mij heel belangrijk is om te weten, mijzelf te herinneren waarom ik hier ben. Als ik dat kwijtraak, kan het heel lastig worden om hier te blijven wonen en werken.
Zo nu en dan heb ik ‘aanvaringen’ met de cultuur.
Dat kunnen kleine gebeurtenissen zijn en hele heftige. Deze situaties kunnen ineens al mijn energie wegzuigen en dan vraag ik me af: Wat doe ik hier? Wil ik dit nog wel? Heb ik nog voldoende rek om met deze situaties om te gaan?
Soms antwoord ik: ‘Nee! Nee! NEEEEEE! op de vragen die op me afkomen. Ik heb geen zin meer om begrip te tonen. Ik wil dit gevoel niet meer voelen. Ik heb geen antwoorden meer. Ik wil niet meer op deze manier werken. Ik begrijp het niet, begrijpen jullie mij wel? Zijn jullie helemaal.....?!
Het geeft mij een signaal dat ik nooit echt hier zal passen. En ik dat gevoel heb ik ook bij Nederland. Ik ben nu zolang al weg... Je raakt ontworteld.
En toch zal ik hier op aarde een plek mogen vinden en mijn best doen om te wortelen, want dat is nodig.
In een week waarin de communicatie niet goed loopt, waarin ik totaal niet begrepen word.
Samenwerken in een team... waar iedereen wacht op de orders van mij en dan de follow-up... en merk dat nog niets is gedaan. Hoe anders ben ik groot geworden met luisteren, doen, zelf initiatief nemen, op tijd de acties doen...
Het is mijn weg zoeken hierin.
Of gebeurtenissen die plaatsvinden waardoor ik me soms hardop afvraag: Wat bezielt de mensen hier?!
Dat woord ‘bezielt’ is diep. Waardoor word ik, word jij gedreven? Wat maakt dat je dit zegt, dat doet, deze gewoontes volgt?
Als ik dan weer op een ‘gelijke bezieling’ terecht mag komen, kan ik weer vooruit en ook het gesprek aan gaan om de ander te begrijpen.
De bezieling geeft mij weer energie, ik realiseer me dat ik hier echt niet weg wil. Ik heb mijn doel weer helder. En ja, door harde tijden mag ik weer dat sprankje ‘bezieling’ ervaren. Nu aanvuren en gaan!